Cortellesi: "Geëerd met eredoctoraat in de Verpleegkunde"

"Ik vroeg me af waarom u mij deze eer hebt gegeven en wat onze respectievelijke beroepen met elkaar gemeen hebben. Ik dacht aan empathie, de noodzaak om je in de schoenen van een ander te verplaatsen. In mijn werk is dat een noodzakelijk, essentieel uitgangspunt. Je moet observeren, begrijpen en luisteren. Je toont empathie om geloofwaardig en overtuigend te zijn, maar het is fictie; op een gegeven moment breek je je personage. In je werk, vooral als mantelzorger, is empathie net zo essentieel, met het wezenlijke verschil dat het geen stijloefening is; het is het echte leven." Actrice en regisseur Paola Cortellesi zei dit vandaag vanaf het podium van het Ennio Morricone Auditorium aan de Faculteit der Letteren van de Universiteit van Rome Tor Vergata, tijdens de uitreiking van haar eredoctoraat in de Verpleegkunde en Volksgezondheid.

"Ik krijg deze erkenning omdat ik met mijn werk genderdiscriminatie als historisch verhaal heb bekritiseerd", vervolgt Cortellesi. "Discriminatie is niet alleen een sociaal of politiek feit; het is een cultureel construct dat ons wordt doorgegeven in boeken, woorden, onverschilligheid en in de modellen die ons vanaf onze kindertijd zijn opgelegd. We moeten dit verhaal ontmantelen", stelt ze. "We kunnen opkomen voor de rechten van vrouwen, meisjes en adolescenten, omdat we weten wat het betekent om op te groeien met verwachtingen die we niet zelf hebben gekozen, en we weten hoe dringend het is dat elk meisje zichzelf vertegenwoordigd ziet als een subject van rechten en niet als een object van oordeel."

De reis naar het uitbannen van genderongelijkheid en -discriminatie, vervolgt de actrice en regisseur, "vindt bondgenoten in deze prestigieuze setting, op plekken van kennis, onderwijs en zorg. Ik beschouw deze eer niet alleen als een beloning voor mijn inzet, maar ook als een teken dat collectieve inspanning dingen kan veranderen." Vervolgens draagt ​​ze het op "aan mijn collega-kunstenaars, die de laatste tijd onterecht zijn belasterd, en aan degenen die, net als u, blijven geloven dat woorden, voorbeelden en verhalen instrumenten van maatschappelijke transformatie kunnen worden."

Over haar academische en praktische opleiding legt Cortellesi uit dat ze als jonge vrouw haar diploma niet heeft gehaald. "Ik stopte halverwege met mijn studie literatuur en filosofie om theater te gaan studeren. Ik vond het geweldig om mensen aan het lachen te maken," legt ze uit, "dus begon ik als cabaretier te werken. Door de jaren heen heb ik dit beroep op vele manieren en op verschillende podia kunnen uitoefenen. Ik heb veel professionele voldoening ervaren, waarvan de belangrijkste de vrijheid is om de verhalen te schrijven die me aan het hart gaan en me verantwoordelijk te voelen voor de emoties van de kijkers."

Bovendien: "Ik heb op uitnodiging van het medisch personeel meerdere keren de kinderafdelingen mogen bezoeken. De eerste keer," herinnert ze zich, "voordat ik naar binnen ging, gluurde ik even de kamer in en bleef in de deuropening staan, overmand door een gevoel van hulpeloosheid en een gevoel van ongepastheid. Er valt weinig te lachen op die afdelingen. Toch laten degenen die er werken de moeilijkheden van hun leven elke dag thuis om zich aan anderen te wijden. De hoofdverpleegkundige die me vergezelde," zegt ze, "zag me in moeilijkheden, pakte mijn schouders vast en sprak met de zachte stem van de ervaring het mantra van kunstenaars en acrobaten uit, het mantra dat iedereen kent en dat sommigen zelfs ongepast gebruiken, maar dat op dat moment zijn mooiste betekenis had: 'The show must go on.' Ik kwam de kamer binnen en gaf alles, voor waar ik verantwoordelijk voor was. Ik probeerde de beste clown ooit te zijn. Die glimlach daar neerzetten, loste niets op, het veranderde niets, maar misschien was het een moment van opluchting. "Het zijn plekken", concludeert hij, "waar je ook even werkt."